امیر آینه بند

به منظور بررسی اثر روش¬های مختلف کاشت و استفاده از باکتری¬های محرک رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد کنجد پژوهشی در تابستان سال زراعی 1395 در دانشگاه شهید چمران اجرا شد. طرح آزمایشی به صورت کرت¬های یکبار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک¬های کامل تصادفی و در سه تکرار بود. تیمار اصلی روش¬های مختلف کاشت (دو ردیف روی پشته به صورت زیکزاک، یک ردیف روی پشته و کف جوی) و تیمار فرعی استفاده از باکتری¬های محرک رشد در تیمارهای کودی (شاهد: کاملا شیمیایی، تلفیقی 1: 50 درصد نیتروژن + فسفر + پتاسیم به همراه کود بیولوژیک سوپر نیتروپلاس،تلفیقی 2: نیتروژن + 50 درصد فسفر + پتاسیم به همراه کود بیولوژیک پتابارور2 و تلفیقی3: 50 درصد نیتروژن + فسفر + پتاسیم به همراه کود بیولوژیک هیومیکسین و بیوسولفور) بودند. نتایج نشان داد که در روش¬های مختلف کاشت بیش¬ترین عملکرد دانه (1441 کیلوگرم در هکتار) در روش کاشت یک ردیف روی پشته و کم¬ترین مقدار عملکرد دانه (1078 کیلوگرم در هکتار) متعلق به روش کاشت کف جوی بودند. هم چنین در مورد تیمارهای کودی بیش¬ترین عملکرد دانه (1674 کیلوگرم در هکتار) مربوط به تیمار کاملا شیمیایی و کم ترین عملکرد دانه (1068 کیلوگرم در هکتار) مربوط به تیمار تلفیقی 1 بودند. هم چنین در بررسی برهم کنش تیمارها بالاترین عملکرد دانه (1825 کیلوگرم در هکتار) در روش کاشت دو ردیف روی پشته به صورت زیکزاک و تیمار کودی کاملا شیمیایی و پایین¬ترین عملکرد دانه (892 کیلوگرم در هکتار) در تیمار روش کاشت کاشت کف جوی و تیمار کودی تلفیقی 1 به دست آمد. هم چنین بیش¬ترین (24/52) و کم¬ترین (2/33) درصد روغن به ترتیب مربوط به روش کاشت یک ردیف روی پشته و تیمار کودی کاملا شیمیایی و کاشت کف جوی و تیمار کودی تلفیقی 2، بودند. در مورد کیفیت روغن تولید شده نیز روش¬های تلفیقی در تمام روش¬های کاشت روغن با کیفیت¬تر و حاوی درصد اسیدهای چرب غیر اشباع بیش¬تری نسبت به تیمار کودی کاملا شیمیایی تولید کردند، اما روش کاشت تاثیر معنی داری بر درصد اسیدهای چرب غیراشباع نداشت. در مجموع نتایج آزمایش نشان داد که روش کاشت دو ردیف روی پشته به صورت زیکزاک و یک ردیف روی پشته و تیمار کودی کاملا شیمیایی می توانند برای دستیابی به عملکرد دانه بیش¬تر مفید باشد.

به منظور بررسی اثر نسبت¬های تراکمی کاشت و روش¬های مختلف مدیریت کودی بر کمیت و کیفیت علوفه درکشت مخلوط گیاهان علوفه ای نخود-جو در اهواز، آزمایشی در پاییز 1394 اجرا شد. طرح آزمایشی به صورت کرت‏های یک‏بار خرد شده در قالب بلوک‏های کامل تصادفی و با سه تکرار بود. تیمار اصلی نسبت‏های مختلف تراکمی گیاهان در پنج سطح (شامل نسبت 0، 25، 50، 75 و100% تراکم بوته برای هرگیاه) بود. تیمار فرعی سه مدیریت کودی شامل شیمیایی،تلفیقی و ارگانیک بود. نتایج این آزمایش نشان داد که که عملکرد گیاهان در مخلوط با تغییر نسبت تراکمی آن¬ها تغییر یافت. همچنین نوع مدیریت کودی بر عملکرد علوفه هر یک از گیاهان در مخلوط موثر بود. بالاترین عملکرد علوفه مخلوط درفاکتور نسبت تراکمی در نسبت تراکمی25 درصد نخود و 75 درصد جو به مقدار (87/774) گرم در متر مربع به دست آمد. که این افزایش معنی دار عملکرد علوفه به دلیل بیشتر بودن وزن خشک اندام زایشی و ساقه جو در این نسبت تراکمی بود. در فاکتور مدیریت کود، بیشترین عملکرد علوفه در تیمار مدیریت کودی شیمیایی به مقدار (96/692) گرم در متر مربع بود. بیشترین عملکرد علوفه در برهمکنش تیمار¬های نسبت¬های تراکمی و مدیریت کودی مربوط به تیمار50% نخود و50%جو (89/909) گرم در متر مربع و در مدیریت کودی شیمیایی بود. بیشترین نسبت برابری زمین به مقدار 19/1 در نسبت تراکمی50درصد نخود و50درصد جو در مدیریت کودی شیمیایی بود. بیشترین درصد پروتئین (88/17%) در نسبت تراکمی 75%نخود و 25%جو و در مدیریت کودی شیمیایی بود. این پژوهش نشان می دهد که اجرای کشت مخلوط جو و نخود در منطقه هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی روشی مناسب خواهد بود. با توجه به کمیت علوفه در تیمار¬های آزمایش از دیدگاه اکولوژی گیاهان زراعی، تیمار قابل توصیه نسبت تراکمی 25% نخود و 75% جو با مدیریت کودی تلفیقی می باشد.

به منظور ارزیابی تولید کود ورمی‏کمپوست از بقایای گیاهان مختلف و تاثیر نوع بقایای گیاهی بر خصوصیات کرم‏های خاکی فعال در ورمی‏کمپوست آزمایشی درسال 1393 در محیط گلخانه‏ی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. طرح آزمایشی فاکتوریل با سه تکرار بود. عامل اول نوع بقایای گیاهی (گندم، کنجد و نیشکر به همراه تیمار شاهد) و عامل دوم نسبت وزنی کرم¬های خاکی (60، 75 و 90 گرم کرم در بستر ماده‏ی آلی اولیه) بود. خصوصیات کرم مانند تعداد، وزن، مرحله‏ی رشدی (بالغ و نابالغ) و همچنین خصوصیات شیمیایی ورمی‌کمپوست نهایی اندازه¬گیری شد. نتایج این آزمایش نشان داد که هم نوع بقایای گیاهی و هم کمیت کرم مورد استفاده در تولید ورمی¬کمپوست اثر معنی¬داری بر وزن و تعداد کرم¬های فعال در ورمی‏کمپوست داشت. بیشترین تعداد (268) و بیشترین (79/122 گرم) وزن کرم بالغ در تیمار کاربرد بقایای کنجد به همراه کمیت 90 گرم وزن کرم اولیه و بیشترین تعداد (3853) و بیشترین وزن (60/131گرم) کرم نابالغ در تیمار استفاده از بقایای نیشکر به همراه 90 گرم وزن کرم به¬دست آمد. در مجموع مشخص شد که بقایای کنجد برای افزایش وزن کرم¬ها و بقایای نیشکر برای افزایش تعداد کرم¬ها مناسب¬تر می¬باشد. همچنین بیشترین عملکرد دانه گندم (8/6 گرم در بوته) و بیشترین عملکرد بیولوژیکی (02/14 گرم در بوته) و همچنین بیشترین شاخص برداشت (48 درصد) گندم مربوط به ورمی‌کمپوست تولید شده از بقایای کنجد همراه با کاربرد 90 گرم وزن کرم اولیه بود. در مجموع این نتایج نشان می¬دهد که چنان‏چه به جای کاربرد مستقیم بقایای گیاهی، این ترکیبات در فرآیند تولید ورمی‌کمپوست قرار گیرند، کیفیت شیمیایی یا به عبارتی وضعیت عناصر غذایی آن¬ها بهبود خواهد یافت و در آخر منجر به افزیش عملکرد محصول خواهد شد.

گیاه آمارانت از گیاهان زراعی جدید محسوب میشود که از سازگاری مطلوبی با بسیاری از مناطق معتدل و گرم برخوردار می‌باشد. بر این اساس آزمایشی با هدف بررسی تاثیر روش‌هایی مدیریت کود (ارگانیک-شیمیایی) بر ارقام آمارانت در سال 1393 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز اجرا شد. آزمایش به صورت کرتهای یکبار خرد شده در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمار اصلی شامل روش‌های مدیریت ارگانیک1 (کمپوست + نیتروپلاس + بارور2+ هیومیکسین)، ارگانیک2 (ورمی‌کمپوست + نیتروپلاس+ بارور2+ فسفونیتروکارا)، شیمیایی (N50-P30-K20)، تلفیق منابع کودهای شیمیایی و زیستی (ورمی‌کمپوست + فسفونیتروکارا + هیومیکسین + 20 کیلوگرم اوره در هکتار) و تیمار شاهد (بدون مصرف هیچ گونه کودی) و فاکتور فرعی شامل دو رقم آمارانت (پلینزمن و کونیز) بود. نتایج نشان داد که روش‌های مدیریت ارگانیک و نیز رقم کونیز بیشترین کمیت صفات ارتفاع، قطر ساقه، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه و کل عملکرد ماده خشک را دارا بودند. عملکرد ماده خشک بیشترین همبستگی معنی دار را با صفت وزن ساقه داشت. بیشترین عملکرد علوفه (1/368 گرم در متر مربع) مربوط به مدیریت ارگانیک2 و رقم کونیز بود که دلیل آن بهتر بودن وزن خشک برگ و ساقه بود. بیشترین قابلیت هضم، انرژی متابولیسمی، پروتئین خام و کربو هیدرات محلول در آب در هر دو روش ارگانیک به دست آمد. بین ارقام از نظر خصوصیات کیفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. استفاده از روش تلفیقی در رقم کونیز بیشترین (93/57 درصد) قابلیت هضم را داشت که تفاوت معنی داری با روش ارگانیک2 نداشت. بیشترین (97/17 درصد) پروتئین خام مربوط به تیمار ارگانیک1 در رقم پلینزمن بود. بین عملکرد ماده خشک و قابلیت هضم همبستگی مثبت ولی بین عملکرد ماده خشک و پروتئین خام همبستگی منفی وجود داشت. به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که استفاده از روش های ارگانیک کود ‌‌دهی تاثیر مطلوبی بر کمیت و کیفیت تولید علوفه آمارانت در شرایط خوزستان خواهد داشت.

  به منظور ارزیابی تولید کمپوست از بقایای گیاهان مختلف زراعی و تاثیر آن بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم (Triticum aestivum L.) این آزمایش در سال زراعی 92- 1391 در شرایط مزرعه‌ای در شرکت کشت و صنعت شهید رجایی اجرا شد. مرحله‌ی اول: شامل تولید کود کمپوست از بقایای گیاهی بود، که تیمارهای آزمایش در قالب طرح پایه‌ی بلوک‌های کامل تصادفی و با استفاده از آزمایش فاکتوریل اجرا گردید. فاکتور اول نوع بقایای مورد استفاده در تولید کمپوست در 5 سطح و فاکتور دوم، درصد وزنی بقایای گیاهی در تولید کمپوست در سه سطح بود.
مرحله‌ی دوم: شامل بررسی تاثیر انواع کودهای کمپوست تولید شده از بقایای گیاهان زراعی برنج، گندم، کلزا و نیشکر بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم بود. این آزمایش به صورت طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا شد که تیمارهای آزمایش، شامل 12 نوع کود کمپوست تولید شده در مرحله‌ی اول بود. نتایج این آزمایش نشان داد که تیمار بیش‌ترین (11.80کیلوگرم) و کم‌ترین (9.61 کیلوگرم) میزان کمپوست تولیدی به ترتیب به کمپوست نیشکر 40% و برنج 30% تعلق داشت. به علاوه بیش‌ترین (689.2 گرم بر متر مربع) عملکرد دانه از تیمار کمپوست برنج 30% بدست آمد. در مجموع نتایج این آزمایش نشان داد که تبدیل بقایای گیاهی به کود کمپوست اثر مثبتی بر عملکرد دانه گندم خواهد داشت.

به منظور ارزیابی تولید کود ورمی‏کمپوست از بقایای گیاهان مختلف و تاثیر نوع بقایای گیاهی بر خصوصیات کرم‏های خاکی فعال در ورمی‏کمپوست آزمایشی درسال 1392 در محیط گلخانه‏ی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. طرح آزمایشی فاکتوریل با سه تکرار بود. عامل اول نوع بقایای گیاهی (برنج، ذرت، گندم و نیشکر به همراه تیمار شاهد) و عامل دوم نسبت وزنی بقایای گیاهی (30، 40 و 50 درصد در بستر ماده‏ی آلی اولیه) بود. خصوصیات کرم مانند تعداد، وزن، مرحله‏ی رشدی (بالغ و نابالغ) و همچنین خصوصیات وزنی ورمی‌کمپوست نهایی اندازه گیری شدند. نتایج این آزمایش نشان داد که هم نوع بقایای گیاهی و هم درصد وزنی آن‏ها اثر معنی داری بر وزن و تعداد کرم های فعال در ورمی‏کمپوست داشت. بیشترین وزن کل کرم (3/352 گرم) مربوط به استفاده از بقایای گندم با نسبت وزنی 50 درصد بود. بیشترین تعداد کل کرم (7193) مربوط به استفاده از بقایای برنج با نسبت وزنی 30 بود. همچنین بیشترین مقدار کود ورمی کمپوست تولید شده (6/3288 گرم) و بیشترین ضریب تبدیل ماد‏ه‏ی آلی به ورمی کمپوست (29/83%) در کاربرد بقایای گندم به میزان 50 درصد به دست آمد. همچنین بیشترین عملکرد دانه ماش (g/m2 5/188) و عملکرد بیولوژیکی (g/m2 45/476) ماش مربوط به ورمی‌کمپوست تولید شده از بقایای برنج با درصد وزنی 40 درصد بود. در مجموع این نتایج نشان می دهد که چنان‏چه به جای کاربرد مستقیم بقایای گیاهی، این ترکیبات در فرآیند تولید ورمی‌کمپوست قرار گیرند، کیفیت شیمیایی یا به عبارتی وضعیت عناصر غذایی آن ها بهبود خواهد یافت.

یافتن روشهای مناسب جهت افزایش میزان محصولات کشاورزی بدون آثار سوء جانبی در محیط زیست از مهمترین مسائل مورد بحث است. بدین منظور جهت بررسی اثر پرتوهای یونیزه بر توان جوانه‎زنی و استقرار گیاهان زراعی گندم ،کلزا و علف‎های هرز یولاف وحشی و خردل وحشی آزمایشی در سال زراعی 1393- 1392 در دو بخش شامل آزمایشگاهی (در آزمایشگاه تکنولوژی بذر (جوانه‎زنی) و گلدانی (در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید چمران اهواز) به صورت طرح کرت های دوبار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی و با 3 تکرار اجرا شد. عوامل مورد آزمایش شامل نوع اشعه (تیمار اصلی) در دو سطح (ایکس و گاما)، شدت تابش اشعه (تیمار فرعی اول) در دو سطح تابش(کم و زیاد) و نوع گیاه (تیمار فرعی فرعی) در‌چهار سطح شامل گیاهان زراعی گندم (Triticum aestivum) و کلزا (Brassica napus) و دو علف هرز خردل وحشی (Sinapis arvensis) و یولاف وحشی(Avena ludoviciana) بود. در بخش آزمایشگاهی این پژوهش صفاتی شامل درصد جوانه‎زنی، سرعت جوانه‎زنی، یکنواختی جوانه‎زنی، طول ریشه‎چه و ساقه‎چه، شاخص جوانه‎زنی، نسبت طول ریشه‎چه به ساقه‎چه، میانگین زمان جوانه‎زنی و وزن خشک ساقه‎چه و ریشه‎چه و در آزمایش گلدانی در زمان استقرار کامل گیاهچه‎ها صفاتی همچون ارتفاع بوته، تعداد برگ، وزن خشک کل اندام هوایی، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه، درصد پروتئین اندام هوایی گیاهان زراعی و علف‎های هرز مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی نتایج حکایت از تاثیر مثبت و معنی¬دار نوع و شدت تابش اشعه بر گیاهان تحت آزمایش را داشت به نحوی که در بخش آزمایشگاهی نتایج بررسی خصوصیات جوانه‎زنی نشان داد که برای گندم بیشترین درصد (22/90 درصد)، سرعت (42/0) و شاخص جوانه‎زنی (0/12) در تیمار کاربرد اشعه ایکس در سطح کم بدست آمد. برای کلزا نیز بیشترین درصد (44/91 درصد)، سرعت (41/0) و شاخص جوانه‎زنی (26/11) در همین تیمار (کاربرد اشعه ایکس در سطح کم) بدست آمد که با اعمال همین تیمار در علف‎های هرز یولاف و خردل به ترتیب کاهش درصد (37 و 21 درصد)، سرعت (20 و 28 درصد) و شاخص جوانه‎زنی (25 و 24 درصد) بود. در مورد سایر صفات مورد بررسی در بخش جوانه‎زنی نیز نتایج مشابهی مشاهده شد، افزایش دوز اشعه نیز موجب کاهش در این صفات برای گیاهان زراعی و علف های هرز گردید. در ارتباط با کاربرد اشعه گاما نیز نتایج نشان داد که نسبت به ایکس تاثیر منفی شدیدتری (تا 6 درصد) را بر این خصوصیات داشت، مطالعه خصوصیات گیاهان در مرحله استقرار نیز تاثیر معنی‎دار کاربرد اشعه ایکس در افزایش خصوصیاتی همچون ارتفاع بوته، تعداد برگ و وزن خشک کل را نشان داد به نحوی که نسبت به کاربرد اشعه گاما به ترتیب 7، 18 و 3 درصد افزایش را نشان دادند ولی محتوای پروتئین اندام هوایی در تیمار کاربرد اشعه گاما به بیشترین میزان (36/4 درصد) خود رسید. بنابراین می‎توان گفت کاربرد اشعه در زمان بوجاری بذور می‎تواند منجر به بروز خصوصیات رشدی در گیاهان تحت اشعه ‎شود که موجب غالبیت گیاه زراعی بر علف هرز است.

چکیده فارسی
به منظور بررسی روشهای تاثیر نوع کود و بقایای گیاهی و مدیریت تلفیقی کودهای بیولوژیکی بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه های کلزا، آزمایشی در سال زراعی 92/91 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی شهید چمران اهواز انجام گرفت. این آزمایش به صورت طرح کرتهای یکبار خرد شده و در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام گرفت. تیمار اصلی شامل نوع بقایای گیاهی در سه سطح شامل بقایای کنجد، بقایای ماش، و تلفیق ماش و کنجد بود. تیمار فرعی شامل تلفیق کودهای بیولوژیک در سه سطح شامل 100% شیمیایی، 100% بیولوژیک و تلفیق (50%) کودهای شیمیایی + مجموع (50%) کودهای بیولوژیکی اجرا شد. صفات مورد اندازه گیری شامل ، وزن هزار دانه، عملکرد کاه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، درصد روغن و عملکرد روغن می باشد. نتایج نشان داد تلفیق بقایای گیاهی (ماش+کنجد) اثر معنی داری بر عملکرد و اجزای عملکرد نسبت به سایر تیمارهای بقایا داشت که بیشترین (30/ 396 گرم) و کمترین (77/254 گرم) عملکرد گندم در یک متر مربع برای بوته های کلزا به ترتیب در روش اضافه کردن بقایای گیاهی تلفیق و کنجد بود. همچنین از میان انواع کودها، کود شیمیایی برتری معنی داری به لحاظ تاثیر بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه داشت به گونه ای که در روش مدیریت تلفیق کود بیشترین (57/350 گرم) و کمترین (63/320 گرم) عملکرد دانه در بوته های کلزا به ترتیب در مدیریت شیمیایی و بیولوژیک بود. همچنین بیشترین (02/45 ) و کمترین (99/37) درصد روغن برای بوته های کلزا به ترتیب در روش اضافه کردن تلفیق بقایای گیاهی و کنجد بود. به علاوه در روش مدیریت تلفیق کود نیز بیشترین (02/44) و کمترین (66/40) درصد روغن در بوته های کلزا به ترتیب در مدیریت تلفیقی و بیولوژیک بدست آمد. در مجموع اثر تیمار تلفیق بقایای گیاهی و کود شیمیایی بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه کلزا، بهتر از سایر تیمارها بود.
 

به منظور مطالعه‏ی اثر تناوب زراعی و کودهای بیولوژیکی در اکوسیستم گندم آزمایشی در مزرعه‌ی تولیدی واقع در 20 کیلومتری اطراف اهواز و تحت نظارت دانشکده‌ی‌ کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز در سال زراعی 91-1390 انجام شد. طرح آزمایشی به صورت کرت‏های یکبار خرد شده در قالب بلوک‌های کامل تصادفی و در سه تکرار بود. تیمار اصلی شامل پنج نوع گیاه زراعی در تناوب با گندم بود که عبارتند از آفتابگردان، ارزن، ذرت، کنجد و ماش. تیمار فرعی سه روش مدیریت کود شامل کاملاً شیمیایی، کاملاً بیولوژیکی و تلفیق شیمیایی با بیولوژیکی بود. عملکرد و اجزای عملکرد گندم و برخی خصوصیات شیمیایی خاک اندازه‌گیری شدند. نتایج این آزمایش نشان داد بیش‏ترین عملکرد دانه‏ی گندم (1/7 تن در هکتار) در توالی ماش-گندم و در روش مدیریت تلفیقی کود به دست آمد. مدیریت بیولوژیکی کود کمترین عملکرد کاه، عملکرد دانه و درصد پروتئین را دارا بود. در تناوب گندم با گیاهان غیر بقولات، بیش‏ترین عملکرد دانه‌ی گندم (3/5 تن در هکتار) در توالی ذرت-گندم به دست آمد. کمترین عملکرد دانه (9/4 تن در هکتار) نیز مربوط به توالی کنجد-گندم بود. همچنین کمترین مقدار نیتروژن (054/0 درصد)، فسفر (9/2 میلی‌گرم بر کیلوگرم خاک) و پتاسیم قابل تبادل (162 میلی‌گرم بر کیلوگرم خاک) خاک به ترتیب مربوط به حضور گیاه آفتابگردان، ارزن و کنجد همگی در روش 100 درصد شیمیایی بود. در کوتاه مدت، روش‌های مختلف مدیریت کود اثر بیش‏تری در مقایسه با تغییر تناوب بر عملکرد دانه داشت. همچنین اثر تناوب گیاهان مختلف زراعی با تغییر در مدیریت کود از شیمیایی به بیولوژیکی تغییر یافت.

به منظور مطالعه پتانسیل تولید و توان رقابتی گیاهان کنجد و ماش، آزمایشی در تابستان 1391 اجرا شد. طرح آزمایشی به صورت کرت‏های یک‏بار خرد شده در قالب بلوک‏های کامل تصادفی و با سه تکرار بود. تیمار اصلی دو آرایش کشت شامل فواصل بین ردیف 50 و 75 سانتی‏متر بود. تیمار فرعی نسبت‏های مختلف تراکمی گیاهان در پنج سطح (شامل نسبت 0، 25، 50، 75 و100% تراکم بوته) بود. خصوصیات عملکرد و واکنش رقابتی گیاهان در الگوی کشت بررسی شد. این آزمایش نشان داد که در اکثر موارد عملکرد دانه‏ی کنجد بیشتر از ماش بود. با افزایش نسبت تراکمی هر یک از گیاهان، عملکرد دانه‏ی آن‏ گیاه نیز بهبود یافت. افزایش فواصل بین ردیف، شاخص برداشت مخلوط را بهبود داد (از 6/26 به 8/32) که در اکثر حالات به علت افزایش عملکرد دانه و کاهش عملکرد بیولوژیک بود. مقدار شاخص نسبت برابری زمین در کلیه‏ی الگوهای مخلوط بیش‏تر از یک بود که بیان‏گر برتری کشت مخلوط دو گیاه نسبت به تک کشتی است. البته گیاه کنجد توان رقابتی بیش‏تری نسبت به ماش داشت. به این ترتیب در تیمار‏هایی که بیشترین عملکرد مخلوط را دارا بودند، کنجد گونه‏ی غالب مخلوط بود. در مجموع نتایج این آزمایش نشان داد که بیشترین عملکرد دانه‏ی مخلوط در نسبت تراکمی 50% هر‏یک از گیاهان و در فاصله بین ردیف 50 سانتی‏متر، بدون تفاوت معنی‏دار با آرایش کشت 75 سانتی‏متر به میزان 05/2 تن در هکتار به دست آمد. در این شرایط سهم عملکرد دانه‏ی کنجد دو برابر عملکرد دانه‏ی ماش بود (به ترتیب 35/1 و 69/0 تن در هکتار). عملکرد الگوهای کشت مخلوط بیشتر از عملکرد تک کشتی هر یک از گیاهان بود. بالاتر بودن مقدار نسبت برابری زمین در کلیه‏ی الگوهای مخلوط نسبت به تک کشتی تاییدی بر این مطلب است. شاخص‏های رقابت نشان داد که در بیشتر حالات، گیاه کنجد گونه‏ی رقابت‏‏کننده‏ی قوی‏تری نسبت به ماش بود. بعلاوه، چنانچه نسبت تراکمی کنجد از 25% کل تراکم مخلوط کمتر شود، این گیاه قدرت تهاجمی مطلوبی نخواهد داشت. در مقابل، گیاه ماش تنها زمانی از قدرت تهاجمی مناسبی در مخلوط برخوردار خواهد بود که نسبت تراکمی آن 75% به بالا باشد. بنابرین می‏توان چنین نتیجه گرفت که برای اجرای یک کشت مخلوط مطلوب، نسبت تراکمی 50+50 % به لحاظ عملکرد دانه و فاصله ردیف 75 سانتی‏متر به لحاظ بهبود شرایط رقابتی، ایده‏آل می‏باشد.